ในสวนขวัญ... นิยาย "รัก" ที่มากกว่า "รัก"

"ในสวนขวัญ" ชื่อนี้ได้ยินครั้งแรกจากลำโพงโทรทัศน์ที่เปิดทิ้งไว้ ชื่อเพราะสะดุดหู พร้อมชื่อพระเอกและนางเอกคู่จิ้นที่ฉันมักติดตาม ทำให้อดไม่ได้ที่จะวางมือจากสิ่งที่ทำ แล้วให้ความสนใจกับข่าวนั้นมากขึ้น พร้อมหยิบสมาร์ทโฟนมากดอากู๋ เพื่อหาต้นกำเนิดของชื่อนี้ อากู๋บอกฉันว่า "ในสวนขวัญ" เป็นนิยายรัก ลิขสิทธิ์สำนักพิมพ์ ชื่อเดียวกับนามปากกา "ดวงตะวัน" ในทุกวัน และเกือบทุกนาทีที่ผ่านไป ทุกคนได้พบสิ่งมากมาย วันเวลาเดินทางผ่านไป จนฉันในลืม "ในสวนขวัญ" ไปจากความสนใจ แต่แล้วในวันหนึ่ง ณ ร้านหนังสือในห้างดัง บนชั้นหนังสือ หมวดนวนิยายที่เป็นบทละครโทรทัศน์ ฉันได้พบ "ในสวนขวัญ" อีกครั้ง เธอมาพบฉันในอีกรูปแบบหนึ่ง เธอมีหน้าตาที่ไม่โดดเด่น ขนาดเล็กกว่าเพื่อนรอบข้าง และเธอ "อ้วน" กว่าใคร แต่ฉันก็ทักทายเธอและทราบเรื่องราวของเธอจากภาพสลักด้านหลังปก "ดอกอะไร พ่อรู้จักหรือเปล่า" "ดอกพุด ...สวยเชียวนะเป็ดปุ๊ก" "หอมหรือเปล่าเอ่ย" หญิงสาวถามโดยไม้ต้องการคำตอบ เพราะหลังจากถาม ทั้งๆ ยังจับมือพ่อเอาไว้ หล่อนก็ก้มลงไปจนใกล้ดอกไม้งาม แล้วสูดกลิ่นหอมอย่างชื่นใจ บัวบูชาไม่รู้ว่ามีใครบางคนมองภาพนี้อยู่ด้วยความสนใจ ภาพหญิงสาวจูงมือชายสูงวัยซึ่งคงเป็นพ่อ ก้มลงสูดกลิ่นหอมของดอกพุดดอกเดียวกับที่เขาเพิ่งสูดกลิ่นไปก่อนหน้านี้ไม่ถึงห้านาที หล่อนคงไม่รู้ด้วยซ้ำกระมังว่า.. จูบดอกไม้ซ้ำรอยเขา บางส่วนของปกหลังนี้ จับจูงจินตนาการให้เดินทางไปยังดินแดนแห่งความรัก ที่อบอวนด้วยความหวาน ...ความหวานแห่งรักที่ฉันมักพ่ายแพ้จนต้องพาเพื่อนใหม่คนนี้กลับบ้านด้วยกัน แต่เมื่อฉันทำความรู้จักเพื่อนใหม่อย่างลึกซึ้ง จินตนาการที่เคยวาดฝันกลับแปรผัน ความรักยังคงอยู่ แม้จะแสนหวานดั่งจินตนาการ แต่ความ "รัก" อีกหนึ่งกลับขมยิ่งกว่าบอระเพ็ด ความรักชาย-หญิง "ต้นไม้และเป็ดปุ๊ก" เจริญเติบโตอย่างมั่นคง ด้วยปุ๋ยแห่งความเอื้ออาทร น้ำจากใจ และแดดจากความเข้าใจ ทำให้ต้นรักต้นนี้สวยงาม เป็นต้นรักที่สมบูรณ์ พร้อมจะเป็นร่มเงาให้ใครอีกหลายคน ...แต่อีกหนึ่งต้นรัก ที่มีหนอนชอนไช่ ทำลายรากจนมิอาจเป็นต้นไม้ใหญ่ให้ใครพักพิงได้ "รัก" ของ "ครอบครัว" ที่ถูกหนอนชื่อ "ความโลภ" ทำลายจนทำร้ายครอบครัวให้ย่อยยับ "โลภ" และ "มรดก" เมื่อสองคำนี้อยู่ร่วมกันและเกาะติดดั่งปลิงในครอบครัว ความสงบและความสุขจึงหมดไป "พ่อ" ที่เกษียณราชการ เพื่อใช้ชีวิตบันปลายอย่างสงบ กลับต้องระเห็ดจากบ้านที่สร้างจากมือ ด้วยความโลภของคนที่ได้ชื่อว่าลูกชาย โดยมีลูกสะใภ้เป็นต้นกำเนิดแห่งความเศร้า แม้จะมีลูกสาวค่อยจับจูง แต่พ่อก็ต้องเสียน้ำตาและปวดหัวใจอย่างที่คนเป็นพ่อไม่ควรพบเจอ "แม่" ที่ชราภาพ เป็นเพียงชาวสวนที่บังเอิญมีที่ดินในทำเลทองหลายร้อยไร่ ต้องเสียน้ำตาครั้งแล้วครั้งเล่าจาก "ลูกชาย" ที่มาเยี่ยมเยียนพร้อมถ้อยคำทวงถามมรดกที่มิใช่ของตน "ลูก" ที่จำต้องเย็นชาและห่างเหิน เพื่อปิดบังความรักที่มีต่อแม่ เพียงหวังให้ผู้ให้กำเนิดมีความสุขกับครอบครัวใหม่ แต่พ่อเลี้ยงและน้องชายต่างพ่อกลับจ้องทำร้าย เพื่อมรดกที่ตกทอดสู่ตน ครอบครัวที่แสนสุข จึงเปลี่ยนผัน กลายเป็นกองเพลิงที่พร้อมจะแผดเผาชีวิตให้ดับดิิ้น โศกนาฎกรรมจึง "เกือบ" เกิดขึ้น แม้บทสรุปของเรื่องจะแฮปปี้เอนดิ้งอย่างสมเหตุสมผล เมื่อบทเรียนแห่ง "รัก" ได้เตือนสติฉัน... ความโลภ... ในบทละคร หรือบนหน้ากระดาษ แม้จะเป็นเพียงเรื่องแต่ง แต่หากเราเผลอให้มันเกาะในจิตใจ ทำลายจิตสำนึก ความสงบและความสุขของเราก็จะถูกทำลายไปด้วย เพราะ "ความโลภ" ที่เป็นดั่งระเบิดที่พร้อมจะทำลายทุกสิ่งให้ราบ ### ผู้เขียน : ดวงตะวัน สำนักพิมพ์ : ดวงตะวัน

#ดวงตะวน #ในสวนขวญ